SPUTNIK PHOTOS

Kamil Figas, Królestwo

Świat dzikich stworzeń nie jest betonowy, pomalowany ani odgrodzony prądem. To natura stworzyła wszystkie istoty i choć podzieliła je na gatunki, dla wszystkich stała się wspólnym domem. Zanim jednak człowiek ucywilizował świat, zwierzęta żyły w zgodzie z naturalnym rytmem, na wolności. Wykorzystując środowisko do własnych celów, zakładając kaganiec naturze, by nie przeszkadzała, ludzie zdegradowali ją i odebrali zwierzętom prawo do istnienia na własnych zasadach. To człowiek ustanowił się ich władcą, odebrał im przestrzeń, a tym, które uznał za ciekawe, zafundował klatkę i bat. Świat kurczy się na naszych oczach, naturalna przestrzeń i środowisko znikają w zastraszającym tempie. Dzikie zwierzęta żyją w środowisku dla nich nienaturalnym, coraz częściej rodząc się i umierając w klatce, w sztucznej miejskiej przestrzeni, udającej betonową pustynię, sawannę czy tropikalny las. Przed laty ogrody zoologiczne miały jedynie pokazywać egzotyczny świat. Pierwsza menażeria, w której wystawiano na widok publiczny dzikie zwierzęta, powstała w Wiedniu w 1752 roku.
Dziś przestrzenie w zoo nie są już jedynie ciasnymi klatkami, a zwierzęta mają w nich coraz lepsze warunki. Personel dba nie tylko o ich podstawowe potrzeby życiowe, ale i samopoczucie. Jednak bez względu na warunki, to nadal ogrodzenie i klatka, nie ma mowy o zapewnieniu naturalnego środowiska. Człowiek zamyka zwierzęta w zoo, żeby je chronić przed efektami własnej działalności. A jeśli za kilkadziesiąt lat ogrody zoologiczne będą jedynym domem dla dzikich zwierząt? Refleksja jest jedna: to nie jest świat dla dzikich zwierząt.