SPUTNIK PHOTOS

Katharina Dubno, re-creation

Miałam siedem lat, gdy wraz z rodzicami wyjechałam z Polski do Niemiec. Jednak Polska nigdy mnie nie opuściła. Również Izabela, moja kuzynka, musiała coś zostawić za sobą, tu w Polsce. Mając 26 lat, zdecydowała się na wstąpienie do zakonu karmelitanek, z którego 12 lat później wspólnie z czterema innymi siostrami wystąpiła.
Dziś żyją w założonym przez siebie, idealnym „karmelu” — otwartym domu dla poszukujących w Żarkach-Letnisku, rodzinnym domku letniskowym, który pamiętam z dzieciństwa. Zadałam sobie pytanie, jak kobieta może prowadzić spełnione życie w zupełnym odosobnieniu, w domku pośrodku lasu.
Ciekawość okazała się silniejsza od wątpliwości. Odbyłam z Niemiec niejedną podróż do ich zacisza, zanim byłam gotowa zaangażować się w eksperyment i „przestąpić próg klasztoru” — już nie jako gość, ale jako obserwatorka i uczestniczka.
Pobudka o 5:00, kontemplacja, poranna modlitwa, msza, śniadanie, praca — na małej przestrzeni przyglądałam się tym wszystkim rytuałom, z aparatem w dłoni, aż zrozumiałam, że ten sposób nie jest wystarczający, by oddać duchowy wymiar takiego życia. Był to początek wewnętrznej przemiany, która sprawiła, że zajęłam się historią każdej z sióstr: Izy, Moniki, Aliny i Klaudii — ich wiarą, ich zdolnościami, ich przekonaniami — by w końcu uświadomić sobie, że stwarzając siebie na nowo, zostając Jonataną, Augustą, Walterią i Elizeuszą, pozostały sobie wierne. To otworzyło mi oczy na wszystko, co mnie do tej pory otaczało i wyostrzyło moje spojrzenie na istotę rzeczy.
Ten, kto podejmuje podróż w głąb samego siebie i odnajduje swoją tożsamość, jest w stanie dokonać wielkich zmian i nawiązać więź ze wszystkimi i wszystkim w swoim otoczeniu — ponad granicami wyznań, kultur i narodów.
By móc spotkać się jak równy z równym z siostrami i stać się częścią ich wspólnoty, pracowałam wyłącznie z użyciem normalnego obiektywu i naturalnego światła. Życie sióstr, naznaczone głębokim spokojem wewnętrznym, w zgodzie z przyrodą i w harmonii ze wspólnotą, zostaje odzwierciedlone w wyważonej kompozycji każdego zdjęcia cyklu.
Uporządkowany, wyznaczany rytuałami rytm dnia znajduje wyraz w oszczędnej formie, powtarzalnym i precyzyjnie skomponowanym języku wizualnym, który nadaje jednakową wagę każdej osobie i rzeczy: wszystko ma duszę!
Historię uzupełniłam o archiwalne zdjęcia portretowe oraz zdjęcia z czasów młodości sióstr, by podkreślić przenikanie się teraźniejszości z ich przeszłością i pokazać, że pozostały wierne sobie. Cykl re – creation jest medytacyjną opowieścią o mikrokosmosie, w którym całość ukazuje się w najdrobniejszych szczegółach.